"Bądź sobą". Co to tak naprawdę znaczy?
Przejawiać swoje autentyczne wartości, dbać o zaspakajanie potrzeb, myśleć, mówić i zachowywać się w zgodzie ze sobą.
Czy jednak na pewno?
Świadomie, czy nieświadomie, zachowujemy się inaczej, mówimy inaczej, myślimy inaczej i inaczej okazujemy emocje w różnych rolach, które odgrywamy. I nie chodzi o bycie nieautentycznym, udawanie kogoś innego. Ale o to, że inaczej jest być matką, a inaczej managerem w pracy. Innych atrybutów używam jako żona, a innych jako córka swoich rodziców. Inaczej się wypowiadam na spotkaniu z koleżankami, a inaczej na sesji coachingowej z klientem. Jeszcze inaczej, gdy jestem sama, za moimi "kulisami". Każdy tak ma.
Czy to źle?
Nie, bo przecież moje dziecko potrzebuje mojej roli matki, opieki i wsparcia, wysłuchania i naczelne będą w takiej relacji wartości związane z odpowiedzialnością, miłością i ciepłem, kluczowe będzie dla mnie zaspakajanie potrzeb dzieci, a nagrodą ich uściski. Co jednak się stanie, gdy zacznę matkować podwładnym w pracy? Przecież nadal byłabym sobą. Tylko, że oni zaczną zachowywać się jak dzieci.
Albo odwrotnie, jak będą układać się moje relacje rodzinne, jeśli po powrocie z pracy nie zmienię roli szefowej na rolę żony i matki?
Albo gdy, nawet wiedziona dobrymi intencjami pomylę role i w stosunku do własnych dzieci zamiast być matką, będę się zachowywać i myśleć jak przyjaciółka, albo co gorsza, jak dziecko.
Takie sytuacje wcale nie są tak rzadkie. Znam prezesów, którzy tak zaczęli prezesować, że trudno było ich znieść na stopie towarzyskiej lub rodzinnej. Znam rodziców, którzy myśląc, że zaprzyjaźnienie się z dzieckiem stworzy pomiędzy nimi dobre relacje, doprowadzili do utraty bezpieczeństwa i poczucia własnej wartości dziecka.
W sferze relacji par, klasyczne są konflikty i frustracje, gdy on wchodzi w rolę "synka" i ona zaczyna mu matkować, albo odwrotnie, jej matkowanie wymusza na nim rolę syna. Albo ona szuka tatusia, zamiast partnera i takiego sobie wybiera. I tylko później pojawiają się rozczarowania, dlaczego nie czujemy się partnerami, dlaczego relacja nie jest równa i dlaczego dochodzi do zdrad.
A Ty? Czy aby adekwatnie do sytuacji korzystasz ze swoich zasobów i dostosowujesz język, sposób myślenia, zachowanie, sposób okazywania emocji do roli, jaką aktualnie odgrywasz?
Ale to tylko jeden z aspektów - adekwatność. Drugim jest jakość ról. Można być na przykład świetnym kolegą i posiadać bardzo dobre umiejętności interpersonalne, ale jeśli nasza rola pracownika wymaga dyscypliny, konkretnych umiejętności i zachowania, to 'bycie sobą", towarzyską koleżanką, będzie znacząco niewystarczające. I można się tak długo dziwić, że kariera nie idzie w dobrym kierunku, że nie awansujemy, nie zarabiamy więcej - a przecież jestem tak dobrą koleżanką. Tyle, że pracodawca wymaga ode mnie dobrze opracowanej i odgrywanej roli pracownika. Rolę koleżanki mogę sobie zostawić na spotkania po pracy, ewentualnie na pogaduszki w czasie lunchu, czy small talk przed spotkaniem.
Każda z ról musi być odpowiednio dobrze opracowana i zasoby rozwijane. Rozwój osobowości zawiera dopasowanie wartości, potrzeb, obowiązków, nagród i na tej podstawie opracowania i rozwoju określonego zachowania, komunikacji i myślenia. Czasem to będzie wymagało nauczenia się nowych umiejętności, wypracowania nawyków, a na pewno uważności.
Dobra wiadomość jest taka, że można nad swoimi rolami pracować. I to się nazywa rozwój osobisty.
I drugie - że w każdej z tych ról można być sobą.
Wczoraj miałam niewątpli wą przyjemność uczestniczenia w warsztacie Fundacji Hinc Sapientia w ramach Akademii Terapii Transpersonalnej, gdzie pod okiem Jarosława Gibasa i Agnieszki Janowskiej
zgłębiałam aspekty pracy nad sobą w kontekście ról, zarówno w zakresie ich adekwatności, jak i jakości. Jestem wdzięczna.
Zdobyte narzędzia są bezcenne w roli coacha, ale też mnie, człowieka. Dla każdej z moich ról.
__________________________ Zapraszam do rezerwacji sesji coachingu w biznesie lub life coachingu. https://www.annaskupnikcoaching.com/book-online
Comments